Ik heb al even wat last van een tand; mijn rechterpremolaar bovenaan. Jaren geleden werd hier best intensief aan gewerkt, alleen dacht ik dat de toenmalige tandarts die tand had ontzenuwd. Maar nope, want dan zou het echt niet geëindigd zijn zoals het liep. De tand werd mooi uitgeboord, alleen werd mijn zenuw aangeboord (let me tell you; no drugs can knock out that pain jolt there) en na de boodschap dat mijn tand ‘ineens bloedde’ vulde de tansdarts mijn tand.
Paar dagen later had ik het gevoel dood te willen gaan van de tandpijn, ik heb toen - geloof ik - genoeg paracetamol met inubprofen gecombineerd dat mijn tong sliep, maar mijn tand was alive en kicking. Dus ik weer naar mijn oude tandarts, in Blauberg - dus gewoon een uur rijden. Duidelijk een ontsteking binnenin de tand, geen verdoven aan. Dus pijnstillers met antibiotica; maar dan de ‘straffe’ klet. Paar dagen later, tand weer open - ontsteking was in orde. En dan uitkuisen en tand weer dichtgooien. Ik wist toen echter wel dat die tand het ooit zou opgeven, de vraag was gewoon wanneer.
Die wanneer was dus aangebroken!